Dramatiek

Een verhaal uitgebeeld

King Lear - HetPaleis

Wie op de hoogte is van de politieke actualiteit (genre: de pas beklonken brexitdeal of het geruzie op Europees topniveau), vindt in deze hedendaagse bewerking van Shakespeares klassieker zeker zijn gading. Regisseur Simon De Vos zet een naar mijn mening uitstekend stuk neer, wat met een bewerking van zo'n zware tragedie toch geen eenvoudige opdracht is.

Wie aan het begin van het stuk even vergeten is hoeveel eeuwen oud Lears verhaal is, zou er niet meteen aan herinnerd worden bij het zien van de decors of de kostumering. De Vos koos resoluut voor een up-to-date look: Lear (en zijn achterban trouwens ook) loopt rond in maatpak en veel meer dan verschuivende lichtpanelen is er op het decor niet te zien. De muziek doet eerder denken aan de achtergondmuziek in een hippe cocktailbar en al snel is het duidelijk dat de hoofdpersonages zich eerder rondreppen in de foyer van een multinational dan in een stoffige troonzaal. De update van dit vier eeuwen oude stuk is formeel gezien dus zeker al geslaagd.

Ook de inhoudelijke update moet bewondering opwekken maar ik hapte toch vooral naar adem, ergens halverwege het stuk. Zelden krijg je als toeschouwer een moment verlichting (en nee, dat Kent bij monde van een nochtans sublieme Michaël Pas tot nar transformeert volstaat hierbij niet) en dat maakt dat je enigszins moet doorbijten tot het einde, na twee uur politiek gebakkelei.

De Vos stripte het stuk van al zijn historische overdaad maar verving deze visuele verlichting door een heftig thema. Briljant acteerwerk, dat wel, maar dit stuk verteert niet licht, al heeft het met zijn erfenis van politieke actualiteit wel zijn plekje tussen de klassiekers eer aan kunnen doen.